Pyn het ‘n belangrike funksie by mense. Maar sê nou dit word chronies?
Ek ly aan chroniese rug- en beenpyn. Daar is geen duidelike oorsaak nie. Ek neem pynstillers en fisioterapie, maar my toestand slaan my stadig. ‘
die pyn duur sonder enige duidelike rede voort, dit beteken gewoonlik groot lyding vir diegene wat geraak word. Want liggaamlike spanning kom hopeloosheid en hopeloosheid. Ons trek terug, die herhalende krisisse van pyn gryp die verstand en die psige aan. Daarbenewens neem professionele prestasie af.
Dit is ‘n bose kringloop: hoe meer u die normale lewe loslaat, hoe meer aandag verg die pyn. Hy word die dominante opponent. Dit gee die pas aan vir die alledaagse lewe en besluit wat haalbaar is en wat nie. U sit vas in die stryd om beheer en vrylating van pyn, hoop en teleurstelling wissel mekaar af.
Pyn is eintlik nuttig, nodig om te oorleef. Dit waarsku ons oor gevare en moedig ons aan om ons gedrag reg te stel. S Daar is mense met ‘n aangebore afwyking van die SCN11A-geen. U voel geen pyn nie. As gevolg hiervan beseer hulle hulself sonder om dit te besef en sterf hulle dikwels voortydig.
Pyn het ‘n funksie
Akute pyn het dus ‘n funksie. Die chroniese vorm is anders. Hier hou die senuweeselle aan om vonke te produseer, hoewel die besering lankal genees het.
Pynnavorsing het die afgelope dekades nuwe verklarende modelle ontwikkel. Ons het afskeid geneem van die eenvoudige beeld dat pyn deur die een of ander klokdraad vanaf die plek van die breinbesering gelei word. Die idee dat chroniese pyn psigogenies is, dit wil sê neuroses en interne konflik word op die een of ander manier in pyn uitgedruk, is ook verouderd.
Selfs ‘ongegronde’ pyn is werklik
Vandag weet ons dat die ervaring van pyn ‘n komplekse en aktiewe interaksie is tussen fisiese, sielkundige en sosiale faktore. Chroniese pyn – dit wil sê permanente pyn wat nie meer deur fisiese oorsake verklaar kan word nie – verander die sentrale senuweestelsel en skep ‘n soort “pyngeheue”. Senuweeselle interpreteer selfs die kleinste stimuli as pynimpulse wat dit na die brein oordra. Hierdie pyn is net so werklik en pynlik soos die gepaardgaande met ‘n nuwe besering.
Chroniese pyn word nou erken as ‘n onafhanklike kliniese beeld. In die verlede is pasiënte met pyn dikwels benadeel; hulle is gesien as simulators en hul lyding oordrewe of pretensieus. ‘In die verlede is diegene wat geraak is, dikwels veronreg. Ons het gedink dit is simulators. ‘
Die besef dat pyn anders behandel word en veroorsaak word deur biologiese, sielkundige en sosiologiese faktore, het die medicoterapeutiese benadering verander.
In plaas van enkelweg-medikasie of chirurgie wat dikwels te vinnig of vir psigoterapie uitgevoer word, het aanbiedings van interdissiplinêre pyn nou hul waarde bewys. In ‘n streekpynsentrum kan u byvoorbeeld uitvind watter stressors deels verantwoordelik is en watter konkrete veranderinge in die daaglikse gedrag en denke ‘n positiewe invloed kan hê.
Aanvaar op die een of ander manier die vervelige metgesel
Die doel is om die pasiënt te bevry van isolasie, waarin pyn gedagtes, gevoelens en die daaglikse lewe bepaal. Dit gaan daaroor om te aanvaar dat pyn ‘n permanente metgesel word. Dat hy nog lank aan tafel sal wees. Maar miskien ‘n bietjie verder en groter en swaarder op die skouers van die betrokke persoon.
‘N Pasgemaakte kombinasie van geneesmiddelterapie, gedragsterapie, arbeidsterapie en pynverligtingprosedures – soos ontspanningstegnieke, Ontspan behoorlik masserings, huidige TENS-stimulasie-terapie – kan lewenskwaliteit aansienlik verbeter ten spyte van chroniese pyn.
Ondersteuning van ander mense wat geraak word in ‘n ondersteuningsgroep, kan ook nuttig wees.
Deel dit
