Mijn naam is fibromyalgie en ik ben een onzichtbare ziekte.
Ik ben de rest van je leven bij je.
Anderen zien jou niet als mij.
Maar je lichaam voelt mij.
Ik kan je aanvallen wanneer en hoe ik wil.
Ik kan ook voor hevige pijn zorgen.
En als ik in een goed humeur ben, kan ik je ook verzekeren dat je overal pijn hebt.
Weet je nog toen je je energie maakte en iedereen veel plezier had? Wel, ik heb deze kracht van je
afgenomen en je vermoeidheid teruggegeven.
U probeert nu nog steeds plezier te hebben, maar ik zal u uit uw slaap halen en u hoofdpijn bezorgen!
Ik kan je verzekeren dat je van binnen trilt en dat je het koud of warm hebt als iedereen zich normaal voelt.
Oh ja, ik kan je angstig en depressief maken.
Je vraagt het niet, maar ik heb je om verschillende redenen gekozen.
Door dit virus heb je het nooit gehad en ben je nooit hersteld, of van een auto-ongeluk of misschien zijn het de jaren van verwaarlozing na een trauma! Hoe dan ook, ik ben hier en ik blijf bij jou!
Ik hoorde dat je naar een dokter bent geweest om me kwijt te raken. Haha ik rol op de grond lachend haha, probeer!
Je moet gaan, je wilt eindelijk eens van me af zijn voor veel artsen.
Je bent gebarricadeerd met pillen, slaappillen, energiepillen.
Je krijgt massages en wordt gebroken voor angstig of depressief.
U zult worden verteld dat als u uw pillen goed, maar schoon en uw oefeningen neemt, ik zal vertrekken.
Maar het ergste is dat je niet serieus wordt genomen als je tegen de dokter schreeuwt dat je een meer normaal leven hebt.
Je familie, vrienden en collega’s? Willen jullie allemaal luisteren tot ze het beu zijn hoe ik je laat lijden en dat ik een rotziekte ben.
Ze horen je niet zeggen: “Tien jaar geleden? Tien dagen geleden! ”
Bovendien spreken sommigen achter je rug terwijl je langzaam het gevoel krijgt dat je je zelfrespect verliest.
Je probeert toch altijd, tegen beter weten in, uit te leggen dat ze je begrijpen.
Dit is bijzonder moeilijk als u een “normaal persoon” bent in het gesprek en plotseling weet u niet meer wat u nog wilde zeggen.
Ik had gehoopt dat dit geheim kon worden voortgezet, maar je zult het nu ook plaatsen, aangezien de
beëindiging volgt:
Degene die je echt begrijpt en steunt als je tegenover me staat, zijn de mensen met fibromyalgie.
Accepteer de minderheid die van me houdt en steun voor anderen heeft.
Is het waar dat je verantwoordelijk moet zijn, omdat je moe bent omdat je pijn hebt en niet alles is zoals je wilt?
Is het niet waar dat als je daar geen ziekte hebt, er nog een misverstand bestaat, voor wat je doet, of niet moet doen?
Het is zonder energie te verspillen, dus je moet je altijd afvragen, wat denk je nog meer?
Met weinig energie over,
is het beter om het uit te geven aan leuke dingen, en
plezier te hebben in je leven, in plaats van ergernis.
Nu, wordt u niet al die begripskwesties vreselijk moe?
terwijl je zo snel moe bent?
Ga naar buiten, wat heb ik fout?
Als je iemand ziet die iets probeert te doen met zijn leven.
zie je me in elkaar vertoeven terwijl ik van pijn liep?
Of zie je iemand trots staan,
omdat ze de tijd hebben gehad om de dag door te komen.
Zie je de pijn op mijn gezicht?
Nee, je ziet een glimlach,
omdat ik blij ben met alles wat ik kan.
Ik blijf lopen,
ik blijf glimlachen
en weet je waarom?
omdat ik stopte om de noodzaak te begrijpen.
Ik spreek niets als ik erg moe ben,
ik sommige dingen niet meer kan doen, en als ik het goed doe, doe ik mezelf dagenlang pijn.
en begrijp je dat nee omdat je me gisteren zag lopen?
Ik hou niet van neuken, omdat ik een … goede dag had … en vandaag is het minder.
Vind je me lui omdat ik een uur ga slapen?
Het kan me niet schelen,
Ben weet meer moe dan jij.
vind je het vreemd dat ik niet naar het werk of naar school ga?
Het kan me niet schelen dat
ik het zou willen wissen.
Mijn hoofd is gevuld met al deze vragen hoe anderen over mij denken.
En deze lieve mensen, ik wilde je geven.
opstaan voor jezelf ,
want het is al niet makkelijk om bij Fibro te wonen!
