Als je me niet goed kent of als je bij mijn familie hoort, denk je soms dat ik deed alsof ik ziek was.
Je denkt misschien dat je niet altijd moe bent of dat het onmogelijk is dat iemand in constante pijn leeft en ik wou dat dat het geval was en ik, net als vele anderen, had geen ervaring voor ons gezin en ons gezin. kennis
Doen alsof we elke dag goed werken tot brute marteling en we kunnen maar aan de helft van onze verplichtingen voldoen, opgeblazen pillen en pijnstillers, moeilijk te slepen toen ik eindelijk thuiskwam, we kunnen niet bewegen of intense en ondraaglijke pijn en pijnlijke uitputting die nooit weggaat. teruggewonnen.
Maar ik heb tenslotte geen andere keuze dan te doen alsof ik goed ben.
Het is zoveel gemakkelijker om te doen alsof en me te laten zien dat het goed gaat, omdat ik mezelf niet zo hoef te verdedigen. Ik hoef niemand uit te leggen dat het leven mogelijk is in constante en constante pijn.
Ik hoef niet terug te gaan om de symptomen op te sommen bij iemand die niet geïnteresseerd is. Ik hoef de niet-aflatende vermoeidheid niet te rechtvaardigen. Ik hoef niet uit te leggen waarom ik niet eerder naar de sportschool of het zwembad ging. Ik zou graag willen gaan, maar dat ben ik niet.
Ik begrijp niet helemaal waarom ik denk dat ik moet doen alsof ik goed ben terwijl het tegenovergestelde gebeurt. Waarom is de mening van anderen zo belangrijk? Waarom kan het me niet schelen wat ze denken?
Ik ben moe, heel moe van het proberen uit te leggen hoe ik echt ben, ik legde aan familie en vrienden uit dat ik mijn dagelijkse realiteit niet begreep, zei zelfs dat artsen me ongelovig aankeken en werd gevraagd “Zeg dat het niet mogelijk is. Symptomen.
Een kleine ja, godzijdank, maar niet veel en misschien heb ik daarom geweldige acteervaardigheden ontwikkeld in een rol die ik nooit heb gevraagd aan te raken.
Het is gek, maar soms voel ik me een crimineel die constant wordt berecht door mensen die niets over mij of mijn leven weten, en in deze wereld is het beter om te doen alsof degenen die je nauwelijks weten of niet weten je tips geven die je moet doen. zonder enig idee te hebben of te geloven dat het beter is dan ik weet hoe ik ben en wat mij beïnvloedt of niet.
Ook al kost het me, ik probeer altijd aardig te zijn als iemand me vraagt hoe het met me gaat. Het is een vraag die me soms boos maakt omdat ik de waarheid niet kan vertellen, maar ik stop en probeer het onderwerp te veranderen of probeer het op te lossen met een korte ‘Ik voel me goed’.
Ik zou kunnen zeggen: “Vandaag kan ik zonder hulp uit bed komen” of “Ik heb een paar dagen iets beters gedaan als de pijn me rustte” of “Deze week is een hel omdat ik door een crisis ga”
Maar dat zou me mijn situatie opnieuw rechtvaardigen omdat ik moest uitleggen waarom ik me zo voel, en waarschijnlijk niet geloof, dus het antwoord is nooit de waarheid.
Ik zou willen stoppen met doen alsof ik me goed voel en mijn ware toestand laten zien, ik zou willen dat degenen die me vroegen echt geïnteresseerd te zijn in mijn toestand en niet zouden zien of horen, zoals anderen vermoeden dat ik lieg als ik het ze vertel. echt
Moet je doen alsof het goed is als je dat niet bent? Wil je het veranderen?
Als het nuttig was, antwoord en deel. Gacias! (Ie
