Kindertijdtrauma en stress leidt tot fibromyalgie – Dr. David Brady

Kindertijdtrauma en stress leidt tot fibromyalgie – Dr. David Brady

Traumatische ervaringen en stressoren in de kindertijd zijn historisch over het hoofd gezien als predisponerende factoren bij de ontwikkeling van verschillende chronische pijnstoornissen en psychiatrische aandoeningen, waaronder fibromyalgie, prikkelbare darmsyndroom, slapeloosheid, depressie, angst, posttraumatische stressstoornis en chronisch vermoeidheidssyndroom. Het tij keert echter omdat onderzoek een significante correlatie onthult tussen jeugdtrauma en de gezondheid van volwassenen.

Het centrale zenuwstelsel ontwikkelt zich snel tijdens de kindertijd en wordt geconditioneerd om te reageren op verschillende prikkels en stressfactoren die zich in het leven voordoen. Als een assortiment van omgevingsstimuli wordt aangetroffen, worden nieuwe paden gecreëerd tussen de cellen van de hersenen in reactie op elke stimulus. Een plezierige ervaring, zoals een knuffel van een ouder of een zoet voedsel, creëert bijvoorbeeld paden die de hersenen leren aangenaam te reageren op die stimuli. Evenzo zal een beangstigende ervaring paden creëren en oefenen die reageren in angst. Dit proces van het creëren van nieuwe paden in reactie op stimuli wordt neuroplasticiteit genoemd. Naarmate we ouder worden, neemt de neuroplasticiteit af, wat betekent dat het moeilijker is om nieuwe paden te ontwikkelen en de reacties van onze hersenen op stimuli aan te passen. Kinderen hebben een duidelijk voordeel bij het bezitten van een hoge mate van neuroplasticiteit. Dit onderstreept echter ook het belang van het geven van betekenisvolle stimuli aan de zich ontwikkelende hersenen, om de ontwikkeling van positieve paden te verzekeren.

In de aanwezigheid van een sterk ondersteuningssysteem en normale, kortstondige stressfactoren, worden de stressreacties van een kind op passende wijze geactiveerd en gebufferd via ondersteunende relaties. Op deze manier ontwikkelen zich positieve paden in de hersenen en trainen het zenuwstelsel hoe adequaat te reageren op de normale stressoren van het leven. Terwijl de hersenen verschillende stressoren tegenkomen, wordt een gezonde veerkracht opgebouwd, zodat steeds stressvollere omstandigheden kunnen worden ervaren met normale biologische reacties.

In afwezigheid van ondersteunende relaties of in aanwezigheid van extreme en / of langdurige stressoren, wordt de stressrespons ongepast geactiveerd en kan dit een negatieve invloed hebben op de ontwikkeling van de hersenen en het neurologische systeem. Terwijl hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor angst, angst en impulsieve reacties worden geactiveerd, worden neurale paden ontwikkeld om deze hersengebieden te bevoordelen. Vervolgens kunnen in de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor redeneren, plannen en gedragscontrole geschikte paden ontbreken, wat leidt tot een neiging tot negatieve emoties zoals angst, angst, paniekaanvallen en depressie.

De menselijke stressreactie veroorzaakt een cascade van gebeurtenissen die invloed hebben op de hersenen, het neurologische systeem en verschillende endocriene klieren en hormonen, wat de brede invloed ervan op de gezondheid verklaart. De stressreactie begint met neuronen die omgevingsstressoren of stimuli ervaren, de stimuli in berichten vertalen en die berichten langs paden naar verschillende gebieden van de hersenen sturen voor interpretatie en reactie. Tijdens deze activiteiten wordt de productie van chemische stoffen in de hersenen, bekend als neurotransmitters, geactiveerd. Neurotransmitters verzenden berichten naar andere delen van de hersenen en andere organen. Deze chemicaliën communiceren met de bijnieren (van het endocriene systeem), die vervolgens hormonen produceren zoals cortisol en epinefrine (adrenaline). Deze hormonen zijn verantwoordelijk voor de traditionele “vecht-en-vlucht” -reactie op traumatische of gevaarlijke stressoren. Hoewel deze nuttig zijn als we een bal- of auto-ongeluk moeten ontwijken, kan chronische activering van deze hormonen de gezondheid van het immuunsysteem, de darm, energiesystemen en pijnperceptie verzwakken, wat bijdraagt ​​aan verschillende gezondheidsproblemen zoals het prikkelbare darmsyndroom, chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressreactie tijdens de kindertijd meer wordt geactiveerd, wordt deze hypervigilant en heeft het moeite om het evenwicht op volwassen leeftijd te handhaven. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressreactie tijdens de kindertijd meer wordt geactiveerd, wordt deze hypervigilant en heeft het moeite om het evenwicht op volwassen leeftijd te handhaven. chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie. Wanneer de stressreactie tijdens de kindertijd meer wordt geactiveerd, wordt deze hypervigilant en heeft het moeite om het evenwicht op volwassen leeftijd te handhaven.

Volgens het National Child Traumatic Stress Network zijn de meest voorkomende traumatische stressoren die kinderen treffen, ongevallen, lichamelijk trauma, misbruik, verwaarlozing en blootstelling aan huiselijk en gemeenschapsgeweld. Andere impactvolle stressoren zijn de dood van een familielid, echtscheiding, drugs- of alcoholmisbruik en natuurrampen. Wanneer ze tijdens de kindertijd worden aangetroffen, conditioneren deze traumatische stressoren het neurologische systeem en het stressresponssysteem om overdreven reacties op normale stimuli te produceren. Fibromyalgie en het prikkelbare darmsyndroom zijn twee voorbeelden van hypervigilante neurologische reacties. Normale stimuli zoals wind die in het gezicht waait of kleding die tegen de huid wrijft, kunnen pijnlijke gevoelens veroorzaken bij mensen met fibromyalgie, wat een overdreven pijnrespons illustreert. Normale stressoren die het neurologische systeem activeren om de darmspieren ongepast te stimuleren, wat leidt tot alternerende constipatie en spastische diarree, is een klassiek teken van het prikkelbare darmsyndroom. De pijnrespons wordt ook verhoogd bij mensen met het prikkelbare darm syndroom, wat buikpijn veroorzaakt.

Momenteel zijn specifieke oorzaken van aandoeningen geassocieerd met chronische pijn en vermoeidheid, zoals fibromyalgie en chronisch vermoeidheidssyndroom, onbekend; bijna twee decennia van onderzoek heeft echter sterk gewezen op stressoren in de vroege kinderjaren als belangrijke risicofactoren voor het initiëren van deze aandoeningen. Hoewel niet elk kind dat is blootgesteld aan traumatische stressoren emotionele en fysieke gezondheidsklachten zal ondervinden, blijkt uit onderzoek dat kinderen die worden blootgesteld aan traumatische gebeurtenissen of langdurige stressoren 2,7 keer meer kans hebben op functionele somatische aandoeningen (functioneel invaliderende aandoeningen waarvoor geen duidelijke oorzaak kan worden vastgesteld), zoals fibromyalgie, chronisch vermoeidheidssyndroom, chronische pijn, prikkelbare darmsyndroom en anderen. Bovendien, deze aandoeningen bestaan ​​meestal bij psychiatrische aandoeningen zoals angst en depressie. De leeftijd waarop trauma of stress wordt ervaren, de duur ervan, en zelfs het type trauma lijkt deze alarmerende statistiek niet te veranderen.

Gezien de toenemende prevalentie van functionele somatische aandoeningen, emotionele en psychiatrische problemen, is het belangrijk rekening te houden met de invloed van ervaringen uit de kindertijd op de ontwikkeling van deze aandoeningen. Doorgaan met trauma uit het verleden is niet altijd nuttig bij het ondersteunen van gezondheid en genezing, en kan zelfs contraproductief zijn; het begrijpen van de invloed ervan op de gezondheid is echter nuttig om ongrijpbare gezondheidsproblemen zoals fibromyalgie te kunnen identificeren. Het is ook belangrijk om te begrijpen met als doel toekomstige generaties te beschermen tegen de slopende gevolgen van jeugdtrauma en stressfactoren. Ten slotte dient het als een goede illustratie van het succes van een functionele geneeskundebenadering,

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *