Het hebben van een chronische ziekte zoals fibromyalgie eist echt zijn tol van je, vooral als je veel andere dingen zoals ik ermee hebt. Het waxen en afnemen, maar het gaat nooit weg, althans niet voor mij. Ik moet nu zeggen dat het net zo erg is als voorheen. Het niveau van pijn in het fibromyalgie-syndroom heeft me zo ver naar beneden geduwd dat ik me zelfs terugtrekt uit mijn positieve kijk. Ik ben zo ziek met de ziekte van fibromyalgie. Mijn enige ontsnapping is mijn slaap, maar nu worden mijn dromen verdraaid door de pijn van de fibromyalgie en ik kan er nu niet aan ontsnappen. Ik word zo saai dat ik gewoon wil schreeuwen om te rennen. Als ik wakker word, ben ik net zo uitgeput als toen ik naar bed ging. Opluchting lijkt me tegenwoordig te missen.
Krijg meer training, dat beweren ze. Ze hebben geen idee hoe moeilijk het is om te doen wanneer je wilt flirten met fibromyalgie Ziekte pijn bij elke beweging. Als je verder loopt, zal je ruggengraat het gevoel hebben dat hij zal barsten en uiteenvallen. Ik doe wat ik kan, ik loop korte afstanden, in mijn stoel doe ik beenliften, maar het is moeilijk. Ik wou dat anderen konden begrijpen hoe moeilijk het is. Gewichtsverlies. Ik doe het, ik doe het. Het is heel moeilijk om te doen zonder zo betrokken te kunnen zijn als nodig is. Ik weet dat mijn gewicht, aangetrokken na ziek te worden, het erger maakt. Het maakt ook mijn zelfbeeld slechter, wat de dingen helemaal niet helpt. Ik wou dat ik het kon verliezen, en ik doe mijn best, maar het is alsof ik een langzaam proces voel.
Neem je medicijnen in. Ik beloof te doen wat ze me opdragen, maar het helpt niet genoeg. Ik miste ze en ik had het geluk dat ik de dag niet in een bal gekruld op de grond kon doorbrengen, en ik weet dat ze helpen, maar ze doen niet genoeg. Er moet iets zijn dat me kan helpen mijn leven terug te geven. Depressie? Ik vecht natuurlijk tegen angst. Als er geen lichaamsdeel is dat niet altijd pijn doet, kunt u ook depressief zijn. Ik voel dat we veel sterker zijn dan mensen ons de eer geven voor degenen onder ons die hiermee omgaan.
Zelfs zonder tekenen kan ik niet eten. Ik eet iets, het stuurt me naar de badkamer rennen. Er is geen aspect van het leven dat de fibromyalgie-ziekte of de overvloed aan aandoeningen die naast elkaar bestaan niet raakt. Er is een slecht effect mee, noem maar op. De symptomen voeden elkaar en maken elkaar erger. Ik probeer optimistisch te blijven. Ik weet dat dit gaat gebeuren en ik zal me beter voelen, maar ik zal me zelfs dan niet goed voelen. Ik heb mijn goede spreuken, maar de altijd aanwezige Fibromyalgie-syndroom pijn, vermoeidheid, maagproblemen, etc. blijft bestaan. Als ik vandaag meer kan doen en meer kan genieten, zijn er betere tijden, maar wat moet ik in de tussentijd doen? Fysiek, mentaal en emotioneel raak ik versleten. Ik verlies de hoop dat de komende dagen beter zullen zijn en dat hulp kan worden gezocht. Ik hoef mezelf niet zo te laten gaan, Ik moet altijd geloven dat er hoop is, maar dat is nu moeilijk. Ik moet blijven geloven dat het ook gaat gebeuren. Ik hoop alleen dat het snel door gaat.
