Pijn heeft een vitale functie voor mensen. Maar wat te doen als het chronisch wordt?
Ik heb last van chronische pijn in mijn rug en benen. Er is geen duidelijke oorzaak. Ik neem pijnstillers en doe aan fysiotherapie, maar mijn toestand verslaat me langzaam. “
pijn houdt aan zonder duidelijke reden, het betekent meestal groot lijden voor de getroffenen. Voor fysieke stress komen wanhoop en hopeloosheid. Men trekt zich terug, de terugkerende pijnaanvallen nemen bezit van de geest en de psyche. Bovendien nemen de professionele prestaties af.
Het is een vicieuze cirkel: hoe meer je het ‘normale’ leven opgeeft, hoe meer aandacht de pijn vraagt. Hij wordt de dominante tegenstander. Hij tempert het dagelijkse leven en bepaalt wat haalbaar is en wat niet. Je loopt vast in de strijd om controle en vrijheid van pijn, hoop en teleurstelling wisselen elkaar af.
Pijn is eigenlijk nuttig, noodzakelijk om te overleven. Hij waarschuwt ons voor gevaren en spoort ons aan om ons gedrag te corrigeren. S Er zijn mensen met een aangeboren afwijking in het SCN11A-gen. Je voelt geen pijn. Het resultaat: ze verwonden zichzelf zonder het te beseffen en sterven vaak vroeg.
Pijn heeft een functie
Dus acute pijn heeft een functie. De chronische vorm is anders. Hier blijven zenuwcellen vonken, hoewel het letsel allang genezen is.
Pijnonderzoek heeft de afgelopen decennia nieuwe verklaringsmodellen ontwikkeld. We hebben afscheid genomen van het simpele beeld dat de pijn via een soort beldraad vanaf de plek van het letsel naar de hersenen wordt geleid. Het idee dat chronische pijn psychogeen is, dat wil zeggen dat neurosen en interne conflicten op de een of andere manier tot uiting komen in pijn, is ook achterhaald.
Zelfs “ongegronde” pijn is echt
Tegenwoordig weten we dat het ervaren van pijn een complexe, actieve interactie is van fysieke, psychologische en sociale factoren. Chronische pijn – dat wil zeggen pijn die permanent is en niet langer door fysieke oorzaken kan worden verklaard – verandert het centrale zenuwstelsel en creëert een soort “pijngeheugen”. Zenuwcellen interpreteren zelfs de kleinste prikkels als pijnimpulsen die ze doorgeven aan de hersenen. Deze pijn is net zo echt en beangstigend als die gepaard gaat met een nieuwe verwonding.
Chronische pijn wordt nu erkend als een onafhankelijk klinisch beeld. In het verleden werden pijnpatiënten vaak onrecht aangedaan; ze werden als simulatoren beschouwd en hun lijden overdreven of verwaand. «Vroeger werden de getroffenen vaak onrecht aangedaan. Men dacht dat het simulatoren waren. “
Het besef dat pijn anders wordt verwerkt en wordt veroorzaakt door biologische, psychologische en sociologische factoren, heeft de medisch-therapeutische benadering veranderd.
In plaats van enkelsporige medicatie of chirurgische ingrepen die vaak te snel worden uitgevoerd of om door te gaan met psychotherapie, hebben interdisciplinaire pijntherapie-aanbiedingen nu hun waarde bewezen. In een regionaal pijncentrum kun je bijvoorbeeld achterhalen welke stressfactoren deels verantwoordelijk zijn en welke concrete veranderingen in het alledaagse gedrag en denken een positieve invloed kunnen hebben.
Accepteer op de een of andere manier de vervelende metgezel
Het doel is om de patiënt te bevrijden uit zijn isolement, waarin pijn gedachten, gevoelens en het dagelijkse leven bepaalt. Het gaat erom te accepteren dat de pijn een permanente metgezel kan worden. Dat hij lang aan tafel zal zitten. Maar misschien iets verder weg en niet meer groot en zwaar op de schouders van de betrokken persoon.
Een op maat gemaakte combinatie van medicamenteuze therapie, gedragstherapie, ergotherapie en pijnverlichtende procedures – zoals ontspanningstechnieken, massages Goed ontspannen, TENS-stimulatie huidige therapie – kan de kwaliteit van leven ondanks chronische pijn aanzienlijk verbeteren.
Steun van andere getroffen mensen in een zelfhulpgroep kan ook nuttig zijn.
Deel dit
