Hartbrekende brief van een Bristol-vrouw die lijdt aan slopende ziekte fibromyalgie

Door: Lily Jane

Wat gebeurt er als je leven begint te ontrafelen?

Voor de 23-jarige Peyton Connor gebeurde dat afgelopen mei toen ze de diagnose fibromyalgie kreeg.

De langdurige chronische aandoening kan verhoogde gevoeligheid voor pijn, extreme vermoeidheid, slaapproblemen en geheugenverlies veroorzaken.

Na het instorten aan het einde van 2015, hebben verschillende tests aangetoond dat ze de aandoening had, waardoor haar leven volledig is veranderd.

De  toestand  kan kreupel zijn, kan ertoe leiden dat mensen in isolatie raken. Sommige patiënten verliezen hun sociale leven helemaal.

Hier, Peyton  pennen  een hartverscheurende brief aan die het dichtst bij haar.

Afbeelding resultaat

Een brief aan mijn dierbaren (wat ik wou dat je wist)

Lieve familie, beste vrienden,

Allereerst, alsjeblieft weet hoeveel ik van je hou. Ik ben zo dankbaar dat je hebt vastgehouden en me hebt verdragen en alle gekte die me omgeeft sinds ik slecht ben geworden.

Ik had de slopende diagnosefase niet kunnen doorstaan, en door al het ongeloof van diegenen die niet dachten dat ik ziek was zonder jouw steun.

Hoewel ik hun ongelijk heb bewezen, heb je geen idee hoeveel ik wens dat ze gelijk hadden – dat er niets aan de hand was, en het was allemaal te geloven.

Ik zou willen dat ik onder woorden kon brengen hoe oprecht mijn gebroken hart is.

Tenzij je in mijn schoenen bent geweest, kun je niet begrijpen hoe pijnlijk het is om  zoveel kansen uit je weg te  zien worden weggerukt, zoveel dromen verdwenen, voordat je de kans hebt gehad om ze te grijpen.

Het is een  pijn  die zowel mentaal als fysiek is – een pijn in mijn hoofd en in mijn hart.

Het leven gooit deze dingen om een ​​reden naar ons, en we moeten een manier vinden om het te overleven, maar dat maakt het niet gemakkelijk om te doen.

We passen ons aan aan de situatie waarin we ons bevinden, omdat we dat moeten doen. Het is de enige keuze die we hebben, om door te gaan.

Niet alleen ben ik hart gebroken, ik ben boos. Wie zou dat niet zijn?

We vragen ons af waarom wij, waarom ik, maar er zijn geen antwoorden op die vragen.

Denk er te lang over na en je zult gek worden. Het begint niet als een fel vurig soort woede, maar in plaats daarvan smeult het.

Genoeg dat je het in eerste instantie niet voelt. Maar dan voegt het een laag toe. En een ander. En een ander. Tot alles vastzit in haat.

Deze ziekte is als een dief, maar het is een slimme dief. Deze dief weet beter dan binnen te komen en alles in één klap te stelen.

Dat zou te gemakkelijk zijn, te opvallend, en het zou te snel voorbij zijn.

In plaats daarvan is deze specifieke dief voorzichtig. Hij verbergt zich in de schaduw en neemt dingen één voor één, zodat je het in eerste instantie niet eens merkt.

Je veegt het weg met een schouderophalen als je merkt dat het schudden willekeurig begint. Je negeert dat kraken van pijn dat altijd op dezelfde plaats is en niet lijkt te verschuiven.

Je lacht het geheugenverlies weg, en je verdoezelt het feit dat je ongelukken hebt – grappen over je benen gekruist houden als je in de toekomst hoest. Je blijft doorgaan.

En omdat je doorgaat, doordring je alle demonen die naar je trekken, mensen denken dat het goed met je gaat. Je bevestigt dit geloof door ze opnieuw te vertellen, ja inderdaad, het gaat goed.

Als ze hun zorgen uiten, zeg je ze overtuigend dat het maar een verkoudheid is, een vleugje griep, die tijd van de maand. Je liegt erover. Omdat we in het leven alleen geleerd hebben hoe we vooruit kunnen blijven gaan.

En wanneer je merkt dat je de leugen gelooft, dan en alleen dan zal de dief toeslaan.

Hij verzamelt al zijn verzameling, samen met een paar nieuwe dingen die hij rondom je lichaam heeft gevonden, en hij zal vertrekken. Hij zal er zeker van zijn om een ​​paar draden los te koppelen, en kort een paar sockets in je geest te smelten voordat hij gaat.

En dat is wanneer de realiteit je raakt. Ineens ben je niet de persoon die je was en wie je nu bent, is een vreemde voor jou.

Als je oog in oog komt te staan ​​met een bedrieger in je hersenen, na 23 jaar van eenzaamheid, van controle … is het angstaanjagend.

Het is ingebakken in je om deze bedrieger te bevechten. We houden er niet van om vreemden de controle te laten nemen. Maar ze zijn veel sterker dan wij.

We proberen de bedrieger te bevechten, om ze te onderwerpen aan onderwerping, om ze uit hun positie te praten. We proberen positief te denken, oefenen en eten en veranderen delen van onszelf in de hoop   de bedrieger uit onze gedachten te drijven … maar de grap is op ons.

Deze veranderingen zijn slechts zijn subtiele manier om  ons nog  steviger vast te houden. We speelden zijn handen.

Dus wat ons nog te doen staat, behalve aanpassen, de regels accepteren, heeft deze bedrieger, deze dief, het nodig gemaakt en zich aan die omstandigheden aangepast.

We veranderen ons hele leven, we veranderen al onze gewoontes en we kussen vaarwel tegen dromen die we sinds onze kindertijd hebben gehad. We accepteren dat het niet de bedoeling was.

Dus, het enige wat overblijft, is om van jullie te vragen, mijn geliefden, mijn vrienden … om dit ook te accepteren. Accepteer dat wat we doen niet uit vrije keuze is, maar meer omdat we geen keus meer hadden om te maken.

Accepteer dat we niet zwak zijn, maar gebruik al onze kracht gewoon.

Accepteer dat we niet lui zijn, maar moe.

En accepteer dat we deze veranderingen niet leuker vinden dan jij.

Maar zoals de geschiedenis laat zien, zijn we gebouwd om ons aan te passen. Dus dat deden we.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *