Fibromyalgia maakte het moeilijk voor Vera, 46, om ‘s ochtends haar benen uit bed te krijgen. Toen hij naar de badkamer ging en aan het werk ging, verschoof de pijn van de pijn naar zijn handen, hoofd en nek. Het bracht tranen in de ogen. Hij was boos op de gedachte dat Kurt er niet eens aan had gedacht dingen thuis te organiseren om zijn leven gemakkelijker te maken. Vera herinnerde zich discussies over het begeleiden van haar naar de afspraken van de arts en werd nog bozer. Maar ze zei nooit iets. Hij richtte zijn aandacht op de steungroep waartoe hij later die dag zou toetreden, hoewel hij zijn fysieke ongemak niet kon verlichten.
Vera vond het gemakkelijker om zich te concentreren op de pijn van fibromyalgie dan op haar angstaanjagende emoties.
Terwijl ze aan het ontbijt aten, stroomde Vera’s visie over in haar familiegeschiedenis. Ze herleefde de spanning die ze voelde om thuis te komen van school, zich afvragend of haar ouders hardop zouden vechten of de rug toekeren. Zijn moeder bracht haar frustratie naar Vera, de oudste en rustigste dochter. Zijn spieren spanden zich toen hij zich de angst voor onzekerheid herinnerde en niet over zijn zorgen kon praten. Nu was het hetzelfde. Ik kon niet praten over de angst om niet voor mezelf te kunnen zorgen. Vera had geen woorden voor de woede van haar vader om haar moeder niet gelukkig te maken en voor Kurt omdat ze even ongevoelig en onverschillig was. Wat ik had was een lichamelijke pijn die varieerde van ongemakkelijke pijn tot ondraaglijke pijn waarvoor geen specifieke organische oorzaak was gevonden. Fibromyalgie was de diagnose. Hij arriveerde met vermoeidheid, verminderende acties en beperkend zijn leven. Dit maakte Vera afhankelijk van pijnstillers en een echtgenoot die haar in de steek liet door haar jeugdcyclus te herhalen.
Het vullen van zijn woede maakte Vera’s fibromyalgie acuter en pijnlijker.
Vera’s moeilijkheden om over haar woede en stress te praten als kind en nu als volwassene, maken haar ervaring van pijn waarschijnlijker wanneer fibromyalgie erger en slanker wordt. Het European Journal of Pain 2010 rapporteerde een studie waarin vrouwen werden vergeleken met fibromyalgie die zich uitten tegen degenen die hun woede onderdrukten. Hoe groter de remming van woede, hoe groter de ervaring van pijn bij vrouwen met fibromyalgie. Degenen die boos werden en het uitten in hun wakkere situatie hadden de minste pijn.
Geen enkele hoeveelheid positief denken verlicht uw ondraaglijke fibromyalgie-pijn
